شعر طنز اردوی نیشابور

برای دریافت متن شعر اردوی نیشابور به لینک زیر مراجعه نمایید ...

شعر اردوی نیشابور

بوی گل بامداد نوروز می آید

برخیز که می‌رود زمستان
بگشای در سرای بستان
نارنج و بنفشه بر طبق نه
منقل بگذار در شبستان
وین پرده بگوی تا به یک بار
زحمت ببرد ز پیش ایوان
برخیز که باد صبح نوروز
در باغچه می‌کند گل افشان
خاموشی بلبلان مشتاق
در موسم گل ندارد امکان
آواز دهل نهان نماند
در زیر گلیم عشق پنهان
بوی گل بامداد نوروز
و آواز خوش هزاردستان
بس جامه فروختست و دستار
بس خانه که سوختست و دکان
ما را سر دوست بر کنارست
آنک سر دشمنان و سندان
چشمی که به دوست برکند دوست
بر هم ننهد ز تیرباران
سعدی چو به میوه می‌رسد دست
سهلست جفای بوستانبان

سعدی شیرازی

برای مشاهده‌ی زندگینامه‌ی سعدی شیرازی به " امتداد خط " بروید...

عموی آب...

 عموی آب...

الا یا ایـها السّاقی فقط وصف تو است سقا

بیا باساغر کرب وبلا سیرم نما آقا

تورا گویم که وقت صوت هل من ناصرارباب

همه فریاد گشتی سر بدادی بانگ یا مولا

به بانگت خون جهید از قلب وگلگون گشت دامانت

به بانگت صاحب محشر بتازید از دل اعدا

و گویا سر بدادو این نواهارا که یاعباس

مبارک باشدت این هم نشینی نزد آن بابا

به یادت هست سردار سر افراز سقایت کار

که دست عشق تو بوسیده شد از جانب تیغ سیه دل ها

به یادت هست آن دم کز میان رعدوبرق نیزه وشمشیر

باران ببارید از برای تو و سر داد این صدار

تویی مصداق حلّت بفنائک ای عموی آب

واین گونه شدی بابای کل فضل وبخشش ها

" فاطمه مالمیر "

رحل آهنین

                                                                                                                                                                                                  آنجا نهروان نبود ...اما قرآن نیزه نشین شد...                                                                                 

بشنو از نیزه حکایت می کند                                         «ازجدایی ها شکایت می کند»

سالها در نظرش بود که چون خواهد شد                  عاقبت یاربدوگفت که خون خواهد شد

چشم واکرده وخود دردل صحرایی دید                  وای برمن چه سرایم که چه غوغایی دید

این طرف سیل سپاه ،سیل سرباز سیاه                  آن طرف نور فقط نورهمان سایه ی ماه

نیزه غمگین که چرا در صف اعداءخداست               این نه جای نیزه در میدان امن کربلاست

نی ،زنیزار حسبیب ازلی جاماندست                در دلش عشق حسین بن علی جاماندست

صوت هل من ناصر آقا زمیدان می رسد             می برد هوش ازسر نیزه به عرفان می رسد

صبح تاسوعا گذشت وظهر عاشورا رسید                     فاطمه بااشک وسوزوآه وواویلا رسید

ای قتیل بی سر من مادرت آمده است                      بهر یاریّ سه ساله دخترت آمده است

 ازچه رو سر روی خاک داغ اینجا می نهی         ذوالجناحت کو چرا بی اسب زین جا می روی؟

کربلا با این همه وسعت ندارد مرکبی                       تا برد این راس بی پیکر به رسم یاوری؟

ناگهان نیزه به خود آمد ویک یاهو گفت                               زیر لب راز نهانی به دل بانو گفت

یاس حیدر ،مام آب وآسمان                                            مادر بابای خلقت کوثر کون ومکان

گر دهی رخصتِ من چون ذوالجناهش می برم                غرق توحید شدم خواهان ابن حیدرم

مهرتایید که زد بانو به قلب نیزه ام                                     یادم آورد این نوارا از فراسوی دلم

نیزه ی شعرم چه زیبا رحل قرآن گشته ای                    مثنوی را مست کردی با شراب کوثری

این حکایت شرح وصل یار بود                                                    راز برگشتن به اصل کار بود

بپذیر این شعر نا چیز مرا ای نور عین                                 لارفیقَ لاشفیقِ لاحبیب الاّ حسین

" فاطمه مالمیر "

خانه ام ابری ست ...

خانه ام ابری ست

یکسره روی زمین ابری ست با آن.

از فراز گردنه خرد و خراب و مست

باد می پیچد.

یکسره دنیا خراب از اوست

و حواس من!

ای نی زن که تو را آوای نی برده ست دور از ره کجایی؟

خانه ام ابری ست اما

ابر بارانش گرفته ست ...

" نیما یوشیج "

برای مشاهده وصیت نامه‌ی "نیما یوشیج" به امتداد خط بروید ...

ری را ...

ری را... صدا می‌آید امشب

 از پشت کاچ که بند آب

 برق سیاهِ تابشِ تصویری از خراب

 در چشم می‌ کشاند.

 گویا کسی‌ ست که می‌ خواند...

 

 اما صدای آدمی این نیست.

 با نظم هوش‌ ربایی من

 آوازهای آدمیان را شنیده‌ام

 در گردش شبانی سنگین

 ز اندوه های من

 سنگین تر

 وآوازهای آدمیان را یکسر

 من دارم از بر.

 یک‌شب درون قایقِ دل‌ تنگ

 خواندند آن چنان

 که من هنوز هیبت دریا را

 در خواب می‌ بینم.

 

 ری را، ری را...

 دارد هوا که بخواند

 در این شب سیا

 او نیست با خودش

 او رفته با صدایش اما

 خواندن نمی‌ تواند.

شنیدن دکلمه‌ی " ری را ... " با صدای رضا پیربادیان .

توضیحی بر شعر " ری را " از نیما یوشیج در امتداد خط ...

بهانه

بهانه

از باغ می‌برند چراغانی‌ات کنند

تا کاج جشنهای زمستانی‌ات کنند

پوشانده‌اند «صبح» تو را «ابرهای تار»

تنها به این بهانه که بارانی‌ات کنند

یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند

این بار می‌برند که زندانی‌ات کنند

ای گل گمان مکن به شب جشن می‌روی

شاید به خاک مرده‌ای ارزانی‌ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست

از نقطه‌ای بترس که شیطانی‌ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست

گاهی بهانه‌ای است که قربانی‌ات کنند

" فاضل نظری "

برای مشاهده‌ی زندگینامه‌ی فاضل نظری به امتداد خط بروید ...

گریه،مادر،دوشنبه،در،کوچه

زیر باران دوشنبه بعد از ظهر

اتفاقی مقابلم رخ داد

وسط کوچه ناگهان دیدم

زن همسایه بر زمین افتاد

سیب ها روی خاک غلطیدند

چادرش در میان گرد و غبار

قبلا این صحنه را...نمی دانم

در من انگار می شود تکرار

آه سردی کشید، حس کردم

کوچه آتش گرفت از این آه

و سراسیمه گریه در گریه

پسر کوچکش رسید از راه

گفت: آرام باش! چیزی نیست

به گمانم فقط کمی کمرم...

دست من را بگیر، گریه نکن

مرد گریه نمی کند پسرم

چادرش را تکاند، با سختی

یا علی گفت و از زمین پا شد

پیش چشمان بی تفاوت ما

ناله هایش فقط تماشا شد

*

صبح فردا به مادرم گفتم

گوش کن! این صدای روضه ی کیست

طرف کوچه رفتم و دیدم

در و دیوار خانه ای مشکی است

*

با خودم فکر می کنم حالا

کوچه ی ما چقدر تاریک است

گریه، مادر، دوشنبه، در، کوچه

راستی! فاطمیه نزدیک است...

"حمیدرضا برقعی"

دانلود نماهنگ همین شعر با صدای علی فانی

نژاد پرستی و ایرانی پرستی احمقانه!

بررسی معنا و پیشینه‌ی عباراتی که شایعه پراکنان! آنها را نمی دانند !!!

مطلبی که به احتمال زیاد اکثریت شما در فضای مجازی به آن برخورده‌اید:
اعراب به ما آموختند که آنچه را که می‌خوریم «غذا» بنامیم و حال آنکه در زبان عربی غذا به «پس آب شتر» گفته می‌شود. اعراب به ما آموختند که برای شمارش جمعیّتمان کلمه‌ی «نفر» را استفاده کنیم و حال آنکه در زبان عربی حیوان را با این کلمه می‌شمارند و انسان را با کلمه‌ی «تن» می‌شمارند؟ شما ۵ تن آل عبا و ۷۲ تن صحرای کربلا را به خوبی می‌شناسید. اعراب به ما آموختند که «صدای سگ» را «پارس» بگوییم و حال آنکه این کلمه نام کشور عزیزمان می‌باشد؟ اعراب به ما آموختند که «شاهنامه آخرش خوش است» و حال آنکه فردوسی در انتهای شاهنامه از شکست ایرانیان سخن می‌گوید. آیا بیشتر از این می‌شود به یک ملّت اهانت کرد و همین ملّت هنوز نمی‌فهمد که به کسانی احترام می‌گذارد که به او نهایت حقارت را روا داشته‌اند و هنوز با استفاده‌ی همین کلمات به ریشش می‌خندد. حداقل بیایید با یک انقلاب فرهنگی این کلمات و این افکار را کنار بگذاریم. به جای «غذا» بگوییم «خوراک»، به جای «نفر» بگوییم «تعداد»، به جای «پارس سگ» بگوییم «واق زدن سگ»، به جای «شاهنامه آخرش خوش است» بگوییم «جوجه را آخر پائیز می‌شمارند» و من ایرانی نیستم چون روز کوروش بزرگ را نمیدانم (۷ آبان – ۲۹ اکتبر) چون این روز فقط در تقویم کشور من ثبت نشده است و…

برای مطالعه نکاتی درمورد این مطلب به امتداد خط بروید ...

فخـــــــرالدین عراقی

شیخ فخرالّدین ابراهیم بن بزرگمهر متخلص به عراقی، عارف نامی و شاعر بلندآوازهٔ ایرانی، در اوایل قرن هفتم هجری در دهی در اطراف همدان به دنیا آمد.

پس از تحصیل علوم و فنون و کسب دانش، برای ادامه تحصیل به همدان رفت. سپس با جمعی از دراویش رهسپار هندوستان شد و به خدمت شیخ بهاءالدین زکریا درآمد و بعد از مدتی با دختر او ازدواج کرد.

بعدها به عربستان و سپس به قونیه رفت و به خدمت مولانا رسید و مصاحب و معاشر او شد. وی درسال ۶۸۶یا ۶۸۸ هجری قمری درحدود سن هشتاد سالگی در دمشق وفات یافت. 

از آثار او می‌توان علاوه بردیوان اشعار به مثنوی عشاق‌نامه و کتاب لمعات اشاره کرد.

برای مشاهده شعری از فخرالدین عراقی به امتداد خط بروید ...